Reportages vanaf het ESNS 2023 showcasefestival

Eurosonic Noorderslag - 18-21 januari 2023

Muzieknieuws 22-01-2023 14:01

We volgen Eurosonic Noorderslag 2023 in dit artikel, in omgekeerd chronologische volgorde, met daarin de volgende acts beschreven: 
Goldband is winnaar van de Popprijs
De basketbalbeat van Zep
Bente is een natural in een eigentijdse popomgeving
Americana/singer-songwritershow van Oliver Pesch
Pitou bezweert het publiek
Helder rinkelende akkoorden bij Elephant
Volwassen topband Son Mieux 
Fiep is eigen en anders
S10 met weer meer muzikanten - en Froukje
Néomí brengt een zuiver luisteroptreden dat blijft boeien
ParHasard en de kunst van het weglaten
Katie Koss revelatie van het festival
Dynamische set van Solomon
Ruimtelijk en sfeervol Kids With Buns
Sasha Sailor is energiek en spannend
Traversus gemaakt voor nog veel grotere podia
Personal Trainer is er klaar voor
Lance Priester viert een hoogmis
The Jordan overtuigt op vele fronten
Ivyvox knalt als altijd
Dynamisch Psychonaut
Spelplezier spat eraf bij Cloudsurfers
Massieve gitaarmuur bij Cobra The Impaler
De fijne lichtheid van Goldkimono 
Indrukwekkende ritmesectie bij Bnnyhunna
Folky popsongs van Aloyse
Het milde geluid van Mazey Haze
Moderne disco van Rotem
Hiqpy met de beste stem van de avond
Yaro Mila paradeert op de bar
Jungle By Night cadeautje voor de Groningers
Een bovenlaag van verrassend agressieve shoegazepartijen bij Marathon
Dynamische songs van Hilin
Het nieuwe project van Jesper Albers, Jesperjesper
Ruige rockgospel van Subterranean Street Society 
Cloudy-Oh knalt erin
Koala Disco brengt je in trance

Zaterdag 21 januari 2023

De zaterdag van ESNS is de traditionele afsluitende avond, met louter Nederlandse acts: de Noorderslag! Ook traditioneel is dat die avond de winnaar van de Popprijs bekend wordt gemaakt. Dit jaar was het bijna onvermijdelijk wegens hun overnight succes: Goldband. 

Goldband is winnaar van de Popprijs
De winnaar van de Popprijs 2022 is Goldband! Niet geheel onverwacht, maar toch wel opvallend, en alleen daardoor al leuk. De zingende stukadoors van Goldband zijn een soort antihelden in de popwereld, maar scoren ondertussen joekels van hits, en zijn in korte tijd uitgegroeid tot een gewilde liveact (Lowlands 2022!). Volgens het juryrapport kun je de muziek van Goldband zien als: ‘soundtrack van de postcoronatijd, met optredens vol knaldrang,’ Hun kracht lijkt er in te zitten dat ze telkens precies doen waar ze zin in hebben en lak hebben aan alle conventies van de muziekscene. Altijd welkom natuurlijk! Welkom zijn ze ook in de Grote Zaal. Als na de bekendmaking van hun zege met veel confettivuurwerk het doek opengaat, worden ze hartstochtelijk toegejuicht. Da’s ook wel eens anders geweest. En als ze hun hit Noodgeval inzetten, is het onmiddellijk feest in de tent met dansende en meezingende Noorderslaggangers. De instrumentale omlijsting van hun Nederlandstalige kneiters wordt als altijd verzorgd door gitaarspelende producer Wieger Hoogendorp die alle sequences en begeleidingstracks aanstuurt vanachter zijn eiland achterin. Hij wordt bijgestaan door drummer/percussionist Isaï Reiziger, die zowel muzikaal als visueel wat leven in de brouwerij brengt (en eerder op de avond ook S10 al begeleidde!). Handige gasten, die jongens van Goldband! (Bouke Bijlsma, foto Siese Veenstra)

Kort voor de uitreiking van de Popprijs was het Di-rect dat in de Grote Zaal speelde als 'special guest', natuurlijk omdat ze vorig jaar de Popprijs wonnen en toen alleen streamend te zien waren geweest. 

De basketbalbeat van Zep
Tussen die Popprijs-concerten door was het aan Zep om het naastgelegen podium te vullen en dat werd een geweldige show. Zep is drummer van oorsprong maar speelt van alles en is een begenadigd producer, bekend van zijn miljoenen keren bekeken Insta- en TikTok-miniatuurtjes. Zijn Noorderslagconcert is zijn eerste echte grote one-man-show, hoewel hij op ons event Hybrid Drums Experience in mei al een voorproefje gaf. Maar de show heeft zich heel veel verder ontwikkeld, met ook gebruikmaking van de waanzinnige ideeën die hij in zijn filmpjes laat zien. Ze blijken live ook te werken: de basketbalbeat brengt de hele zaal aan het dansen! Zep tovert ook onverwacht twee gasten tevoorschijn, rapper Kenzo Alvares en die prachtige, altijd charismatische zangeres Pink Oculus. Bij de broodnodige rustmomenten in de hypershow is het even spannend of het publiek het trekt en niet alvast naar de Grote Zaal zapt voor de Popprijs, maar het blijft. En terecht! (Erk Willemsen, foto's Bart Heemskerk)

Americana/singer-songwritershow van Oliver Pesch
Oliver Pesch werkte keihard aan zijn carrière, mede door er zelf vol bovenop te zitten en door radio-dj's zelf te benaderen. Shelley (Lollapalooza), zijn tweede single, is een fantastisch nummer, werd door de radio opgepikt en groeide uit tot een flinke hit. Hij speelde afgelopen jaar veel en een plek op Noorderslag is dan ook terecht. Met zijn strakke band, met pedalsteel en twee achtergrondzangeressen, zet hij een strakke, mooie, maar ook degelijke americana/singer-songwritershow neer. Het geluid is goed, Oliver schrijft prima songs, de band is zeer fijn, maar we missen toch iets eigens en spannends. Oliver eindigt met Shelley, de band lijkt meteen net even energieker te spelen, het publiek komt los en daarmee komt alles toch tot een zeer fijn einde. (Chris Dekker, foto Ben Houdijk)

Pitou bezweert het publiek
Zangeres Pitou bezweert het publiek in de Binnenzaal met haar gedragen songs, die zeer harmonisch en buitengewoon mooi van klank zijn. Haar stem is soms breekbaar, soms overweldigend, maar blijft altijd prettig en authentiek. Kort gezegd: Pitou kan gewoon ontzettend mooi zingen. Bijzonder is de rol van haar band, die met synths, bas, saxofoon en drums en heel veel backingvocals Pitou’s muzikale wereld gestalte geeft. Duidelijk met veel aandacht gearrangeerd, met aandacht voor elk detail en altijd ruimte latend voor de indrukwekkende veelstemmigheid. De saxofoon speelt vaak een extra stem bij de chorale vocals, met lange ondersteunende noten. Drummer Mischa Porte steelt de show met zijn prachtige oude Slingerland uit de jaren veertig, waarop hij eerder slagwerkarrangementen speelt dan popgrooves; zeer dynamisch en meesterlijk klankbewust. Mag het geheel soms wat meer knallen en swingen? Dat is een kwestie van smaak. Pitou krijgt bijval als zij haar gitaar pakt voor een mooi klein liedje en knipoogt: ‘Ik ben natuurlijk wel een singer-songwriter hashtag folky’, waarvan akte en vol bewondering. (Bouke Bijlsma, foto Dennis Boxem)

ParHasard en de kunst van het weglaten
Bands die over een uitgebreid jazzidioom beschikken worden al gauw als muzikantenbands gezien, maar ParHasard overtuigt het toegestroomde publiek razendsnel. De geweldige stem van de charismatische zanger Tos van Eekeren speelt daar een grote rol in, maar de band grossiert ook in heerlijk vette grooves. Stijltechnisch komt de muziek nog het meest in de buurt van de neo-soul van de jaren negentig, maar de band speelt losser en spontaner dan in die stijl meestal het geval is en de songs hebben een meer poppy inslag. Alle muzikanten begrijpen de kunst van het weglaten als geen ander, maar laten wel stuk voor stuk horen wat ze waard zijn. De licht overstuurde solo's van Sebastiaan van den Eertwegh vinden het midden tussen John Scofields fusionjaren en Prince op zijn wildst, zijn broer Benjamin weet de spanning in de grooves fantastisch vast te houden en plaatst effectief knallende hits op zijn smack stack, Joel Feldtmann Svedberg heeft een monsterlijke bassound en Ike van Bergen kleurt de boel met zijn toetsen - vooral veel Rhodes-geluiden - prachtig in. Ondanks het uitgebreide muzikale vocabulaire van de muzikanten is ParHasard nog groter dan de som van zijn onderdelen. Een must om live te zien als je de kans krijgt. (tekst en foto door Kevin Pasman)

Volwassen topband Son Mieux 
Energiek is wel het understatement van het nog jonge jaar voor het optreden van deze Haagse formatie, die na de doorbraak in 2021 een echte festivalkiller is geworden. Frontman Camiel Meiresonne begrijpt hoe je een zaal platspeelt, en als je bekijkt hoe uitgekookt hij dat aanpakt, zou je bijna vergeten dat hij gewoon heel goede liedjes schrijft. Geen wonder dat de Grote Zaal bijna alle nummers die voorbijkomen volmondig meezingt. En als Camiel zegt: ‘Ik tel af en dan gaan we springen’, dan gaat de hele zaal springen. Petje af! De band is ijzersterk, met bassist Timo Prins en violiste Maud Akkermans als meest opvallende blikvangers, maar ook gitarist Niels de Maa en vooral drummer Olivier Lucas zetten een ijzersterke performance neer. Opvallend is de belangrijke rol van percussie in de bandsound; iedereen bemoeit zich ermee met shakers, tamboerijnen, bongo’s en conga’s, zelfs de bassist, de gitarist en de violiste. Dat pakken ze handig aan, want de poppy partijen zijn goed te doen voor niet-percussionisten, en er lopen tracks mee die veel aanvullen. Niks mis mee; het klinkt goed en zorgt voor een goede energie op het podium. Een volwassen topband! (Bouke Bijlsma)

Fiep is eigen en anders
Musicmaker tipte Fiep als een van de acts die je moest zien bij de Popronde 2022 en dat bleek een goede tip. Het was een van de meest spelende bands, met zeer goede reacties op het optreden op het Popronde eindfeest. En terecht. Fiep is afgelopen jaar uitgegroeid tot een zeer fijne band met een eigen gezicht. Dat is mede te danken aan frontvrouw Veerle Driessen, die duidelijk de bandleider is. Dat de band ondanks een gebroken arm van Veerle toch doortourde met een invalgitarist zegt wel genoeg. Als we de Marathon-zaal inlopen zien we een lekker zooitje ongeregeld op het podium, maar dat wordt meteen eenheid als de eerste song start. De band speelt goed, de warme, volle stem van Veerle is fijn en de combinatie van soms spoken word-achtige coupletten met gezongen refreinen geven de band iets eigens en anders dan de diverse andere female fronted indiebandjes die we dit weekeinde zagen. Als Fiep de groei van het afgelopen jaar doorzet, kan het zomaar een van de smaakmakers op Nederlandse podia en festivals worden. Het totaalplaatje klopt. Oranje is de kleur van Veerle en behalve op de social media zien we die kleur op het podium terugkomen, maar ook ervoor. Dat er veel mensen met Fiep-merch rondlopen is een goed teken (Chris Dekker). 

Helder rinkelende akkoorden bij Elephant
Op het eerste gehoor lijkt de zonnige Californiësound van Elephant simpel, maar er gebeurt stiekem toch wel heel veel. Niet alleen in de rijke zangharmonieën, maar zeker ook op gitaargebied. Frank Schalkwijk ontfermt zich vooral over de helder rinkelende akkoorden, terwijl Michael Broekhuizen en Bas Vosselman de bas en de gitaar afwisselen. Het wordt al snel duidelijk dat dit meer is dan een gimmick, want de heren hebben erg verschillende stijlen. Broekhuizen levert luchtige melodieën die bij vlagen klinken alsof Duane Allman bij The Byrds zou spelen, terwijl Vosselman voor het wat gekkere leadgitaarwerk is, dat bij vlagen aan Nels Cline doet denken. Zoals hoort bij dit soort muziek zijn de baspartijen gedempt en zeer melodieus. Drummer Kaj van Driel speelt nooit meer noten dan noodzakelijk en lijkt soms zelfs in de lach te schieten als hij een fill speelt. Tegen het einde is het sfeervolle Rider You Know een fantastisch klapstuk. (Kevin Pasman)

Bente is een natural in een eigentijdse popomgeving
Bente heeft voor haar Nederlandstalige popliedjes een bescheiden band meegenomen met drums, bas, gitaar en keys. Drummer Pim Aarden zit in een enorme plexiglas kooi met zijn forse witte drumset, en het is duidelijk dat hij een hoofdrol speelt in het neerzetten van de strakke moderne productie van alle songs. Natuurlijk met zijn voorwaartse groove vol gospelchops, maar zeker ook met het aansturen van alle elektronische aanvullingen vanuit zijn vele e-pads. Een indrukwekkende duizendpoot. Indruk maakt zeker ook de stem van Bente die in elke song zowel krachtig als kwetsbaar klinkt, en dat geldt eigenlijk ook voor haar presentatie. Mooi is het moment dat het gehele geluid uitvalt, en de band duidelijk even in de stress schiet, terwijl Bente heel vanzelfsprekend met het publiek babbelt en even later moeiteloos oppakt waar ze gebleven was. Een natural die het Nederlands volkomen natuurlijk laat klinken in een eigentijdse popomgeving. (Bouke Bijlsma, foto Dennis Boxem)

S10 met weer meer muzikanten - en Froukje
Tijdens de show merkt S10 op dat ze iedere Noorderslag-show die ze doet meer mensen bij zich heeft. Vorige keer was het gitarist Mick Langenberg die erbij kwam, nu is de band achter de Hoornse zangeres en rapper aangevuld met drummer Isaï Reiziger. De toevoeging van Reiziger blijkt een meesterzet, want de aanwezigheid van echte drums maakt haar set veel dynamischer dan het anders zou zijn. Dat komt ook door Reizigers veelzijdigheid. Hij beschikt over gospelchops met een bijbehorend fel snaregeluid, maar hij gaat er net zo makkelijk in mee als Langenberg zijn Fender Mustang wat meer de noisy rockkant op stuurt. Het is flauw om te zeggen dat de band ervoor zorgt dat S10 kan floreren - haar liedjes zijn te goed om de band daarvan de schuld te geven - maar het lijkt wel alsof de muzikanten haar stem naar grotere hoogten stuwen. Het overwegend jonge publiek kan het ook zeker waarderen als Froukje het podium op komt om Nooit Meer Spijt mee te zingen. (Kevin Pasman, foto Dennis Boxem)

Néomí brengt een zuiver luisteroptreden dat blijft boeien
Als we nietsvermoedend de overvolle Bovenzaal binnenstappen –  we willen zo veel mogelijk van de opvallend goed vertegenwoordigde lichting vrouwelijke artiesten/bandleiders checken –  trekt het oor bijna automatisch naar de drums. Het helpt niet dat we boven de koppies van het publiek niks kunnen zien van de band; alleen het gezicht van zangeres Néomí komt soms in beeld. Dan maar luisteren. En daarbij vallen die drums dus op. Opnieuw. Net als we heel bijdehand willen verzuchten dat drummers bij zangeressen blijkbaar allemaal hetzelfde klinken, wordt duidelijk dat opnieuw Mischa Porte achter de drums zit. Die heeft gewoon een nadrukkelijk herkenbare sound, al zet hij hier wel meer rechttoe rechtaan grooves neer. Maar wel met dezelfde dynamiek en diepe klank. De mooie liedjes van Néomí worden er nog gelaagder van, en de zangeres laat met haar prettige stem en overtuigende presence zien waarom ze vorig jaar werd uitgeroepen tot 3FM-talent en bakens verzette bij de Popronde. Onbedoeld een zuiver luisteroptreden dat blijft boeien. (Bouke Bijlsma, foto Dennis Boxem)

Een bovenlaag van verrassend agressieve shoegazepartijen bij Marathon
Het toeval dat Marathon in de Marathon-zaal speelt is weinig bezoekers ontgaan. Wellicht dat de zaal daarom gezellig druk was, maar dat kan de Amsterdamse band ook gewoon te danken hebben aan hun zeer effectieve mix van stampende post-punkritmes en een bovenlaag van verrassend agressieve shoegazepartijen. Ondanks de shoegaze-invloeden verliest zanger-gitarist Kay Koopmans zich nooit in te lange soundscapes; zowel het geluid als de songwriting is directer en steviger dan gebruikelijk is in deze genres. Marathon weet precies hoe de intensiteit van een nummer geleidelijk aan opgebouwd moet worden zonder dat er op het eerste gehoor al te veel lijkt te veranderen in de partijen van bassiste Nina Lijzenga en drummer Lennart van Hulst, maar de details verraden een groot vernuft in het arrangeren van nummers. Een uitstekende liveband die alleen nog maar verder kan groeien. (Kevin Pasman)

Katie Koss revelatie van het festival
Aan deze zangeres met Oekraïense roots de uitdagende taak om in de Entreehal de avond om 17:00 uur te openen, terwijl bij de hoofdingang het Noorderslagpubliek binnenstroomt. En we zeggen het maar eerlijk: deze band was een van de revelaties van het festival! Natuurlijk Katie Koss zelf, met haar goede stem, hartverwarmende podiumaanwezigheid en een lekkere afwisseling van opbeurende dansnummers en kleine liedjes, maar zeker ook haar band. Drummer Koen Gardebroek en vooral bassiste Deborah Slijkhuis trekken de aandacht met opvallend muzikale grooves en niet voor de hand liggende invullingen van de jazzy popmuziek met hier en daar zelfs latintrekjes. Waar zoiets vaak al snel ontaardt in muzikanterige conservatoriumcombo-sferen weet Katie Koss met haar band de welluidende liedjes fris, poppy en spannend te houden. En in het geval van Deborah Slijkhuis zien wij een ingelaste solo op vijfsnarige bas in een popsetting graag door haar bijzonder handige vingers. Echt indrukwekkend en lekker afwijkend van de rest van de avond. (Bouke Bijlsma, foto Dennis Boxem)

Dynamische set van Solomon
De zaterdag begint om 17:00 uur met de Maastrichtse band Solomon, een dag na de release van hun uitstekende debuutalbum 'It's All Downhill From Here'. Hun sfeervolle, uitstekend geschreven en gearrangeerde songs vormen een bijzonder dynamische set. Er is veel ruimte in de arrangementen, maar de muzikanten weerstaan vakkundig de verleiding om die ruimte vol te stoppen met onnodige partijen. Frontman Koen de Witte weet precies wanneer zijn tweede gitaar nodig is en overtuigt met zijn warme, diepe stemgeluid, terwijl gitarist Tim Haase met toetsenist Ido Ulmer de sfeervolle lagen verzorgt, al laat Haase het niet na om waar het kan een korte traditionelere gitaarsolo te spelen. Solomon is directer dan veel van hun invloeden (Elbow, Editors, Radiohead, Bon Iver) en heeft daarom ook de potentie om bij een minder alternatief poppubliek aan te slaan. (Kevin Pasman, foto Dennis Boxem)


Vrijdag 20 januari 2023

Ook vandaag volgden weer diverse seminars, die behoorlijk wat tijd vergen om ze voor jullie samen te vatten. Houd deze website dus ook de komende week in de gaten, voor verslagen van de seminars.

 

Ruimtelijk en sfeervol Kids With Buns
In thuisland België is Kids With Buns (foto boven, door Wiebe Vos) al een sensatie en nu moet Nederland er ook maar eens aan geloven. Tegenwoordig gaan Marie Van Uytvanck en Amber Piddington het podium op met een drummer en een toetsenist om hun sound wat voller te maken, maar de nummers zouden met alleen de twee dames ook overeind blijven. De muziek van het duo is namelijk gebouwd op de wisselwerking tussen de economische akoestische partijen - én de opvallend diepe, emotionele stem - van Van Uytvanck en de ruimtelijke, sfeervolle elektrische partijen van Piddington. Het resultaat vindt het midden tussen Nick Drake en The Cure, maar wel met een wat modernere twist die Kids With Buns helemaal van deze tijd maakt. Ook de verschillen in presentatie zijn mooi om te zien. Van Uytvanck is kalm, maar niet timide, terwijl Piddington nauwelijks stil kan blijven staan. Vanaf eind februari tourt Kids With Buns door Nederland. Wie niet op een gevoelig, persoonlijk liedje meer of minder kijkt moet ze dan zeker eens gaan opzoeken. (Kevin Pasman, foto Wiebe Vos)

Sasha Sailor is energiek en spannend
Sasha Sailor is de band rond vocalist Lavita Werner – zie de huidige editie van ons zusterblad De Bassist – en het is een van de meest energieke en spannende bands die we de afgelopen dagen meemaakten. Alles op het podium beweegt en je kan dan zelf ook haast niet stil blijven staan. De band heeft bij inschrijving de hokjes alt-rock, indie en post-punk aangevinkt en ja: het gaat inderdaad alle kanten op! Maar positief, in dit geval. We horen lekker dynamische nummers, die dansbaar en meezingbaar zijn. Het gaat van een fluisterende Lavita tot een schreeuwende. Ze is eigenlijk bassist -  ze doet dat in meerdere bands en projecten, maar in deze band bast ze maar bij een paar nummers en laat ze de bas aan een collega over: dit keer trouwens een andere bassiste dan normaal. Maar ook daar gaat het bij Lavita van zachte, met de duim aangeslagen subtiele noten tot fel plectrumwerk, binnen een song. Drummer Nathan vult zijn akoestische drumsset aan met triggers en samples voor mooie, bruikbare en subtiele aanvullingen, terwijl de twee gitaristen van jingle-jangle tot totale chaos gaan. Sasha Sailor (foto hieronder) maakt lekkere nummers, de band maakt er een feestje van en Lavita verovert de tent door het publiek in te gaan en door de bar als catwalk te gebruiken. (tekst en foto's Chris Dekker)

Personal Trainer is er klaar voor
Willem Smit is misschien de minst voor de hand liggende frontman, maar dat zijn vaak de beste. Huize Maas is stampvol met mensen en van verwachtingen en Personal Trainer maakt die grotendeels waar. Nummers van de band zijn dansbaar, zeer catchy en het liefst allebei. Willem is goed met het bespelen van het publiek en er staat gewoon een onwijs goede, strakke rockback om hem heen, met twee toetsenisten die de boel lekker anders maken met wat percussie, trombone en trompet. Na twee songs zakt het even in met een ballad, maar daarna gaat de band weer in volle kracht vooruit. De powerballad in driekwartsmaat aan het eind is een gewaagde maar zeer geslaagde afsluiter inclusief zoenscene. Zoenscene? Ga zelf maar eens naar de band kijken! Het kan niet anders dan dat Personal Trainer zeer veel grote festivals zal aandoen en ze zijn er klaar voor. Dan wordt het zeker een feestje. ‘Grotendeels, typte ik net. Misschien waren de verwachtingen iets te groot, maar ik had een nog iets energiekere show verwacht. Dat doet niet af aan de enorme kwaliteit van deze band en de show. (Chris Dekker, foto Dennis Boxem)

Son Mieux als cadeautje
Son Mieux is in korte tijd uitgegroeid tot een van dé bands van ons land en deze band speelt wederom als cadeautje voor alle Groningers op de enorme tent op het plein. Dat er rijen dik mensen buiten de tent staan om te luisteren zegt alles. Ook de plekken voor ons professionals zijn vol, dus we luisteren op een afstandje mee, totdat we het te koud krijgen. Naar binnen dus voor iets heel anders. (Chris Dekker)

Traversus gemaakt voor nog veel grotere podia
Traversus uit Emmen krijgt de bovenzaal van de venue Vrijdag al vroeg op de avond behoorlijk vol. Hun combinatie van complexe metalriffs, pakkende stadionrockrefreinen en hoopvolle melodieën lijkt gemaakt voor nog veel grotere podia. De wisselende maatsoorten en gedempte noten vliegen je om de oren, maar de heldere, hypermelodieuze stem van zangeres-gitariste Madelief de Groot houdt de muziek altijd behapbaar en memorabel. Leadgitarist Joey Wessels speelt alsof hij een masterclass solo's opbouwen geeft. Al zijn leadpartijen zijn opgebouwd rondom sterke thema's, die hij echt weet uit te bouwen tot mooie verhalen. De pas 17-jarige drummer Liam de Groot speelt de ingewikkelde ritmes alsof ze rechttoe rechtaan zijn en houdt de groove er daarom goed in, terwijl Mika Linde behendig wisselt tussen baspartijen, waarin de rest van de band de ruimte krijgt, en ingewikkelder, maar altijd melodisch sterke partijen. Een zeer veelbelovende band waar we hopelijk snel meer van horen. (tekst en foto: Kevin Pasman)

Lance Priester viert een hoogmis
In de Drie Gezusters zien we Lance Priester met zijn band Coeur. Een rustmoment op de avond. Lance zingt hoog – denk een beetje aan Sting. De kalme nummers zitten vol drama en melancholie en we horen teksten over kwetsbare onderwerpen. De begeleiding is spaarzaam, soms dance-achtig met basssynth en soms – zou het door zijn naam komen? – klinken de ballads bijna als kerkliederen. Het is meeslepend en mooi en zoals gezegd soms haast een religieuze beleving. (Chris Dekker)

The Jordan overtuigt op vele fronten
We waren erg benieuwd naar The Jordan, die morgen ook op Noorderslag speelt en onlangs nog in Musicmaker stond. Vanavond spelen ze in de Stadsschouwburg en dat is altijd bijzonder: het publiek staat op de vlakke vloer van het theater – waar normaal de acts en theatergroepen spelen – en de bands staan op een verhoging in de zaal, met de prachtige balkons als backdrop. En dat draagt bij aan de sfeer. The Jordan is de band van Caroline van der Leeuw, die in een vorig leven en onder een andere naam behoorlijk scoorde met onder meer A Night Like This. Dit is andere koek. We dachten dat dit simpelweg Caroline met bandje zou zijn, maar dit is een meer dan uitgedacht concept. Wow. Vanaf moment één staat de show met een perfect geluid, een lichtshow die helemaal klopt en een enorm goede en strakke band. Caroline schreef en produceerde de nummers alleen en met buitenlandse grootheden en de teksten zijn mooi en persoonlijk. Hoe het klinkt? Soms als een moderne poprockband, soms ingetogen als Adele, soms is het moderne dance/pop en alle ballads zijn prachtig, de snellere songs zijn catchy en hitgevoelig en het zou raar zijn als The Jordan het grote publiek niet zal overtuigen. Hebben we ook minpunten? Alles klinkt goed, gelikt, je merkt echt dat dit is wat Caroline wil en waar haar hart ligt, maar hier en daar missen we net wat aparts, wat eigens waardoor we voor de volle honderd procent worden overtuigd. Toch is dit een van de hoogtepunten van ons weekend.
De band is gelikt en staat als een huis. Bassist Ricardo Lekatompessy speelt veel prachtige, zeer hoge melodieuze lijnen, die mooi contrasteren bij Caroline’s stem. Hij rock, hij speelt subbass op een Moog bij de dansbare nummers en wat ons betreft maakt hij de band. Maar met een bassist alleen kan je natuurlijk niet alles. Joel Dieleman speelt synths en veel subtiele pianopartijen, drummer Teun van Zoggel speelt in dienst, maar mag af en toe knallen en Steef van Sambeeck kan zich in zijn solo’s lekker uitleven op zijn Strat en Gretsch. En Caroline zelf? Ze is oprecht blij en verwonderd dat de Stadssschouwbug vol is. Ze is cool, sympathiek en ze bedient zelf haar stemeffecten voor wat mooie laagjes en effecten. Al met al is het een prachtige show, die klaar staat voor de grote zalen en festivals. (Chris Dekker, foto Wiebe Vos)



Ivyvox knalt als altijd
We keren terug naar het hotel met een piep in de oren – ja, nee, we hebben blijkbaar te weinig geleerd van het gehoorschade-seminar eerder op die dag. We wilden eigenlijk naar de talentvolle Obdamse singer-songwriter La Nique, maar hij is er om ons onbekende redenenen niet. Natuurlijk zouden we blijven voor Ivyvox, die erna zou spelen, en de punkband is al begonnen. Zoals altijd spelen de drie dames en heer een heerlijke set van korte, melodieuze en keiharde punknummers. Energiek, vrolijk lekker en duidelijk een publieksfavoriet, want er wordt meegebruld en gezongen. Een genot en heerlijk om de avond mee af te sluiten. In Musicmaker 492, na te bestellen via muziekmagazines.nl vind je een interview met de band. (tekst en foto hieronder door Chris Dekker)

Dynamisch Psychonaut
Waarom is Psychonaut misschien wel de beste post-metalband van het moment? De band uit Mechelen heeft namelijk net zulke zware gitaarriffs en sfeervolle passages als veel andere bands in het genre, maar hun muziek klinkt dynamischer en levendiger. Het drumwerk van Harm Peters heeft hier zeker invloed op. Zijn fills hebben een lekkere rock 'n' rollfeel die bijna een soort swing aan de hoekige riffs van Stefan De Graef geven. De Graef moet het zelf overigens niet alleen van het beukwerk hebben. In ieder nummer duiken wel verfijnde melodische partijen met een mooi ruimtelijk geluid op. De vocale wisselwerking tussen De Graef en de krachtige strot van zanger/bassist Thomas Michiels komt bijzonder goed uit de verf en geeft het trio nog meer dynamische mogelijkheden. Liefhebbers van trage, maar stevige rock en metal mogen Psychonaut niet missen! (Kevin Pasman)

 

Donderdag 19 januari 2023

Na een dag lang panels, keynotes, gesprekken en etentjes op de ESNS conferentie was het goed toeven bij de showcases die vanaf 20.00 uur looshgaan.

 
Spelplezier spat eraf bij Cloudsurfers
Grungy indiemelodieën, rammelende garagerockriffs, maar ook zeer prominente hardcore-invloeden: Cloudsurfers is moeilijk te categoriseren. Wie de band niet kent, zou kunnen denken dat de intense leadgitaarpartijen en geflipte tempowisselingen volkomen willekeurig zijn, maar daar komt het vijftal steeds té goed voor uit. Het maakt de muziek onvoorspelbaar en zeer spannend. De band zet een zeer strakke set neer en het spelplezier spat werkelijk aan alle kanten van alle bandleden af. Met twee drummers – Nanne Hatzman en Ramses Hooymeijer – heeft de band net wat meer dynamische opties dan vergelijkbare harde bands. Zanger/gitarist Thom Liesting tovert wat abstracte solo’s uit zijn gitaar die uiteindelijk verrassend goed blijken te kloppen, terwijl Pieter Sloot melodisch interessant leadgitaarwerk levert. De strakke baspartijen van Jess van der Zee hebben de perfecte sound voor de stijl en haar aanstekelijke glimlach maakt haar de perfecte schakel tussen band en publiek. (Kevin Pasman - foto boven door Bart Heemskerk)

Massieve gitaarmuur bij Cobra The Impaler
Cobra The Impaler is uitgegroeid van een project van gitarist Thijs De Cloedt (Hæster, ex-Aborted) tot een heuse liveband. Aan Ace Zec, die het vorig jaar verschenen debuutalbum ‘Colossal Gods’ opnam, mixte en produceerde, de eer om het onnavolgbare drumwerk van Dirk Verbeuren live te brengen. En hoewel hij voor zijn werk met Cobra The Impaler en Spoil Engine geen ervaring met dubbele bassdrums en blastbeats had, zou je dat bij het optreden niet zeggen. Op drukke fills na is het echter nauwelijks de snelheid waar het om gaat bij Cobra The Impaler. De zware, sterk aan Mastodon herinnerende sound van de band moet het meer van traag en midtempo beukwerk hebben De Cloedt speelt enkele solo’s die voor het genre opvallend neoklassiek aandoen. Samen met zijn charismatische medegitarist James Falck zet hij een massieve gitaarmuur neer waar geen ontkomen aan is. (Kevin Pasman)

De fijne lichtheid van Goldkimono 
Op Eurosonic worden op de donderdag Music Moves Europe Awards uitgereikt. Goldkimono is de Nederlandse nominatie. Ze grijpen naast de hoofdprijzen. Wel spelen ze deze avond een gloedvol optreden in Huize Maas. Als je net langs de diepe bassen van Weval en de zware metal van Cobra The Impaler bent gekomen wijst Goldkimono je frivool op de lichtheid van het bestaan. Reggaefeels voel je overal doorheen, met soms een vleugje ska of calypso. Geestelijk vader van de band is zanger Martijn ‘Tienus’ Konijnenburg, die zijn raps lardeert met Chili Peppers-harmonieeën (of denk ik dat te horen omdat hij een Chili Peppers-shirt aan heeft?). Gitarist Ocker Gevaerts geeft vooral op akoestisch gitaar de ondergrond voor zijn vocals, maar excelleert ook met vlammende solo’s op elektrisch gitaar. Drummer Jeroen Blumers is de spil, met zijn lekkere beats op akoestische drums, versiersels op SPD, maar ook zijn instarts van de backingtracks die veel baslijnen maar soms ook blazers aan de sound toevoegen. We zijn na drie kwartier weer verlicht genoeg om Tramhaus aan te kunnen! (Erk Willemsen, foto hierboven door Wiebe Vos)
Bekijk het Facebook Live fragment dat we hebben gepost. 

De prijzen voor de Music Moves Europe Awards werden als volgt verdeeld. Schmyt (Duitsland), July Jones (Slovenië), Oska (Oostenrijk), Kids Return (Frankrijk), en Queralt Lahoz (Spanje). De Grand Jury Prize viel Sans Soucis (Italië) ten deel en de Public Choice Award was voor Jerry Heil (Oekraïne).

Indrukwekkende ritmesectie bij Bnnyhunna
Bnnyhunna is het project van Benjamin Ankomah, maar het is vooral zijn ritmesectie die buitengewoon veel indruk maakt. De band komt het beste tot zijn recht tijdens de lange vamps, waarin de heerlijk vette bassound van Aditya Sardjono het geheime wapen is tussen het bijna gospel-achtige drumwerk van Junior Appiah en de rest van de band. Er is ook zichtbaar en hoorbaar een goede klik tussen Sardjono en gitarist Yasper Molle, die met felle riffs even goed overweg kan als met jazzy leadgitaarwerk. Molle is ook een belangrijke melodische schakel om het bijna On The Corner-achtige pure kicken op ritmes iets herkenbaars te geven voor het publiek. Apart is hoe Bnnyhunna en zijn band vaak lang op dezelfde groove blijven hangen om die vervolgens vrij abrupt stop te zetten. (Kevin Pasman, foto door Wiebe Vos)

Folky popsongs van Aloyse
We beginnen de avond – na diverse seminars bezocht te hebben – met Aloyse en dit poptrio is een fijne opener. De band speelt in De Groote Griet, waar vanavond diverse bands van de popafdeling van het Conservatorium van Amsterdam (CvA) spelen tijdens de Penguin Showcases. We komen er later weer terug. Zangeres Bernice heeft een kalme, mooie en soms dromerige stem, kalme zanglijnen en ze begeleidt zichzelf op akoestische gitaar. De bas, die soms ruig is en soms klein en melodieus, versterkt de al dynamische, pakkende, folky popsongs, terwijl de drums de dynamiek alleen maar meer versterken. Genieten dus. (Chris Dekker)

Het milde geluid van Mazey Haze
Over dromerig gesproken. Na Aloyse lopen we door naar het News Café… …waar geen band te bekennen is. Totdat we zien dat er onder het café, in de kelder een soort nachtclub is gevestigd. Dat is het leuke aan Groningen: ooit mocht je langer open zijn als je live muziek had en achter, boven en naast menig café vind je een verborgen zaal die vooral voor ESNS wordt gebruikt, of in dit geval: onder. ESNS-momentje #1 (van de drie). In deze sfeervolle kelder spelt Mazey Haze. De band rond zangeres en gitarist Nadine Appeldoorn, met liefde voor Franse New Wave-cinema, Italiaanse film en jaren zestig psychedelische rock. Naast fel gitaarwerk, horen we het typische jaren zestig basgeluid: goed melodieus, met plectrum op een shortscale solidbody Höfner. Samen met de drums – die helaas wat mak klinken in deze ruimte – is er een mooie hypnotische groove, met daarboven gitaar, synths en het zeer milde stemgeluid van Nadine. Hier en daar missen we net het randje, het organische, het eigenzinnige: dat kleine ruige randje hier en daar wat voor tegenwicht voor het dromerige zorgt. Maar we moeten niet zeiken: Mazey Haze is gewoon een geoliede topband, speelt vlekkeloos en laat horen dat het niet voor niets een van de beloftes op ESNS is. (Chris Dekker)

Geen idee
Voor ESNS-momentje #2 zijn we ergens bovenin een van de vele zalen van het doolhofcomplex van De Groote Griet, De Drie Gezusters, etc. We zien en horen een elektronische band (zie foto hieronder) met veel keys, het is bijna computerachtig, maar door mensen gemaakt. Welke zaal het is? Welke band het was? We zoeken al een tijdje, maar deze dagen spelen er maar liefst 250 bands onder de Pinguinvlag op deze podia. Pinguin Radio werkt hierin trouwens samen met onder meer Musicmaker – zie het eerdere verslag verderop in dit artikel - het zojuist genoemde CvA en Codarts. Ons volgende doel. (Chris Dekker)

Moderne disco van Rotem
Een paar trappen lager treffen we een van ’s lands beste bassisten in een zeer goede stemming: Codarts-docent Michel van Schie vertelt trots over ‘zijn’ jongens en meiden en over de grote kans op goed werk als je van Codarts komt. Terechte trots dus. Op het Classic Podium spelen de bands van Codarts Rotterdam. Vol spanning zien we het podium vullen. Twee zangeressen en een zanger, alle drie in wit en zilver met spiegelende sci-fi zonnebrillen. We zien synths, drums, een vijfsnarige bas en een Strat, die tijdens de soundcheck wat Nile Rodgers achtige licks laat horen. Zouden we dan disco krijgen? Bassist Ivo Severijns voorspelde het al in zusterblad De Bassist en Michel beaamt het: bassisten gaan weer slappen! Zo ver gaat het vanavond niet, maar we horen wat de band Rotem zelf Nu-Disco noemt: feestelijke disco in een modern jasje. (foto hieronder) De drie vocalisten stelen de show. De Vlaamse zanger is een prima frontman, de beide zangeressen samen klinken te gek en een van de dames brengt een power ballad ten gehore. Hoe seventies/eighties wil je het hebben? Het is een fijne show met vleugjes chic en moderne dance music (denk Bruno Mars). Perfect voor elk zomerfestival. (Chris Dekker)



Hiqpy met de beste stem van de avond
We gaan terug naar het Amsterdamse CvA-podium voor Hiqpy. Door deels geblondeerde manen zien we even niet dat de zangeres/gitarist Abir Hamam is, die we nog kennen van Nemsis. We dachten eigenlijk dat we het zusje van St. Vincent voor ons hadden. Lotte van de Merwe drumt strak en bassist Tom Radsma (met een mooie oude Epiphone Rivoli), Abir en gitarist Victor ter Veldt (props voor zijn solo’s trouwens) leggen een ruige, dikke veenlaag (we zijn ten slotte in Groningen) neer, die ergens tussen grunge en stoner ligt. Abir ontdooit het publiek, ze heeft de beste stem van de avond – zeer herkenbaar ook – en ze heeft heerlijke poppy zanglijnen over die gruizige dikke laag. De laatste twijfelaar is om, als Abir het publiek inspringt. Kan dat beter? (Chris Dekker)


Yaro Mila paradeert op de bar
Niet per se, maar wel extremer en extravaganter, blijkt even later. Yaro Mila is namelijk aan de beurt. Denk aan een popprinses als Dua L., Gaga of Ke$ha en je zit in de hoek van Yaro Mila, vanavond stoer in leer gekleed. Haar stem is kraakhelder, goed te verstaan en bij vlagen lekker rauw. Toine – of op zijn Nederlands misschien wel Twan, dat weten we niet – oogt als een Duitse technoheld, inclusief Rudi Völler-kapsel. Hij is niet te onderschatten als producer en maker van alle geluiden en beats: stuk voor stuk van hoge kwaliteit. Vanaf moment één houdt Yaro zich niet in, ze klimt op barkrukken en ze paradeert vaker op de lange bar, dan op het podium. Het gas gaat er vanaf de start vol op en ze brengt een half uur goede, uptempo-popsongs en de zaal gaat volledig mee (zie foto beneden). Een dikke triomf. Popzangeressen hebben we genoeg, zou je denken, maar Yaro heeft Nick van Leeven mee, die ook lekker de show steelt qua looks en moves, en die punky en ruige solo’s, licks en riffs uit zijn Gibson Firebird perst. Yep, hier gebeurde wat! De act klinkt alsof het al stadions doet en de opmerking van een dame uit het publiek is veelzeggend: ‘Wow, zo’n act zien, gewoon in een kroeg in Groningen en ook nog eens gratis!’ Want yep, sommige evenementen zijn voor iedereen toegankelijk, ook zonder ESNS-kaartje. (Chris Dekker)



Jungle By Night
De pop/rock met danceinvloeden gaat buiten gewoon door met Jungle By Night in een enorme tent op de Grote Markt. Deze band heeft zich natuurlijk al lang bewezen en je kent ze. Ook de buitenpodia zijn gratis te bezoeken en dat is dus meteen een leuk cadeautje voor alle Groningers. (Chris Dekker)

Tramhaus
Waar is ESNS-momentje #3 vraag je je misschien af. Dat komt nu. Vorig jaar zagen we Tramhaus vanaf de luie stoel op de virtuele ESNS. Live is altijd leuker, maar helaas. Soms zijn zalen vol. Soms staan er dikke rijen en je hebt niet altijd tijd om ergens heel vroeg te zijn. Geen Tramhaus voor ons, maar we hebben nog twee dagen bands te gaan! Dit is wat we vorig jaar zagen: (Chris Dekker)

Woensdag 18 januari 2023

Musicmaker Stage bij de Pinguin Showcases
Musicmaker start de vierdaagse met de Musicmaker Stage tijdens de Pinguin Showcases in De Drie Gezusters, een off-ESNS event, georganiseerd door Pinguin Radio. We hebben zes acts geselecteerd uit tegen de 36 aanmeldingen die we binnen kregen en de avond was continue van topkwaliteit! 

Dynamische songs van Hilin
Zangeres Hilin trapt af op de Musicmaker Stage. Ze zit heerlijk zelfverzekerd en met veel plezier achter haar piano en ze maakt indruk met prachtige, dynamische songs en een groot stembereik. Hilin verwerkt wat jazzy elementen in haar songs, wat wordt versterkt door haar waanzinnige drummer, die de nummers van prachtige breaks voorziet. Voor haar bassist is er meer dan genoeg ruimte om stem en piano te versterken met mooie, melodieuze baslijnen, met een dik en warm geluid.
Check deze Facebook Live video. (Chris Dekker)

Het nieuwe project van Jesper Albers, Jesperjesper
Jesperjesper (foto boven) is het project van Jesper Albers, die je misschien kent als drummer van Paceshifters. De nummers van Jesperjesper nam hij zelf op en speelde alle instrumenten. Dan mag je je eigen naam wel twee keer in de bandnaam noemen, toch? De liveband die hij bij elkaar zocht is geolied en top. Duidelijke drums, soms Nels Cline/Wilco/freaky solo’s die passen bij moderne, uptempo Americana. En nee, de hypnotiserende, stuwende baslijnen worden niet gespeeld door Laura Lee van Khruangbin, maar door Aimee die overigens wel fan is van die band. (Chris Dekker)

 

Ruige rockgspel van Subterranean Street Society 
De topbands blijven maar volgen deze avond! Subterranean Street Society bijvoorbeeld. Louis Puggaard-Müller is een rasechte Deen die zijn sporen verdiende als straatmuzikant. Hij weet het publiek meteen te bereiken en in te palmen en ondanks dat de band zelf vindt dat het folk, rock en grunge maakt, is het bijna ruige rock-gospel. Louis, spelend op een resonator, zweept het publiek op als een priester van kleur uit het Amerikaanse achterland en drummer Joost en bassist Ivo brullen mee. Joost zet een strakke fundatie neer en Ivo speelt gitaar en bas op zijn oude holle Höfner-bas. (Chris Dekker)

 

Cloudy-Oh knalt erin
We zijn instant fan van Cloudy-Oh (foto) uit België en Mauro Bentano is onze nieuwe favoriete gitarist. Cloudy-Oh is de nieuwe band van Floris de Decker – gitaar, zang en onder meer bekend van The Van Jets en Intergalactic Lovers. Met een strakke, maar dansbare basis van bas en drums en soms grappige teksten maakt de band meteen indruk. Een nummer over slapen gaan – Sleep – wordt heerlijk lang uitgesponnen, het publiek zingt mee, Floris springt van en op een barkruk en De Drie Gezusters staan op hun kop. Dat meezingen gebeurt trouwens ook met een bijzondere cover van Escape (The Piña Colada Song). Mauro saboteert de boel met solo’s op zijn Rickenbacker, die geen dynamiek hebben, maar er gewoon inknallen als de onverwachtse rechtse hoek van een jaloers vriendje, wiens vriendin je een beetje te veel aandacht geeft. Hij lacht, springt, danst, schreeuwt, zingt, juicht – en bewondert - en zwaait nog even vriendelijk naar zijn drummer om zich daarna al solerend met microfoon en Rickenbacker en al van het podium te storten. Ja het kwam allemaal goed. En deze maand komt hun album uit. (Chris Dekker)

Metal meets nu-metal van de 3 Eyed Kids
En dan door naar de zeer strakke, moderne metal van 3 Eyed Kids. Een trio inderdaad. Siebe, Tom En Steyn combineren dit naar eigen zeggen met vleugjes hiphop, maar wij denken meer aan metal meets nu-metal. De drums zijn hard en strak en nemen geen gevangenen, zoals het hoort. De grunts zijn top en het is bijzonder hoe gitarist Siebe Sol Sijpkens zijn gitaar afwisselt met een Moog synth voor al het laag. (Chris Dekker)

Koala Disco brengt je in trance
Koala Disco is de laatste band op de Musicmaker Stage. Ze zijn onze tweede Vlaamse gast en de band maakt psychedelische punkrock met vlaagjes soundtrack die je hypnotiseren. Lang uitgesponnen nummers met freaky solo’s en zang met uitsluitend effect erop geven een heerlijke, vreemde en soms beklemmende sound. Het knalt en schuurt, de herhalende baslijnen brengen je in trance en de energie die vrijkomt is enorm. De band is zelf niet tevreden met het geluid en komt er niet lekker in – volgens eigen zeggen. Het einde is misschien daarom wat abrupt. De band laat ons geschokt achter. Zoals een goede film met een vreemde wending aan het einde dat doet. (Tekst: Chris Dekker | Foto's: Wiebe Vos)