Reportages vanaf het ESNS 2024 showcasefestival - Inclusief de Musicmaker Stage

Eurosonic Noorderslag - 17-20 januari 2024

Muzieknieuws 21-01-2024 18:01

door Chris Dekker, Kevin Pasman en Erk Willemsen

  

De 38e editie van ESNS (Eurosonic Noorderslag), is afgelopen nacht (zaterdag 20 januari) afgesloten met Noorderslag in de Oosterpoort te Groningen. Un vier dagen tijd hebben 280 nieuwe Europese acts zich gepresenteerd aan zo'n 40.000 enthousiaste muziekfans en muziekprofessionals van over de hele wereld.

 

ESNS 2025 gaat plaatsvinden van 15 t/m 18 januari 2025.


We volgen Eurosonic Noorderslag 2024 in dit artikel, in omgekeerd chronologische volgorde. 

Dag 4 Noorderslag 

Wat iedereen tijdens Noorderslag bezighoudt is welke artiest of band om 23.00 uur de Popprijs uitgereikt krijgt. Dit jaar is Joost de winnaar. 

De Popprijs wordt uitgereikt aan de band of artiest die in het afgelopen jaar de belangrijkste bijdrage heeft geleverd aan de Nederlandse popmuziek. Daarbij spelen zaken als bijzondere artistieke prestaties, streamingcijfers, nationaal en internationaal succes, impact of een langdurige carrière alle een rol, maar geen daarvan is doorslaggevend: het uiteindelijke oordeel is aan de jury.

Joost Klein krijgt de waardering omdat hij de tijdsgeest aanvoelt en vertaalt in zijn werk, zowel qua vorm als wat betreft inhoud. Zijn liedjes verhalen over ernstig persoonlijk leed, zijn geestelijke problemen en de chaos van jong zijn anno 2024, maar zijn nooit gespeend van humor en bieden zijn luisteraars naast relativering en herkenning ook hoop. Daarbij hanteert hij een voor deze tijd typerende Do It Yourself-aanpak en gaat multimediaal te werk op een wijze die past bij een generatie van digital natives. Volgens de jury heeft Joost een eigen signatuur, waarin de constante stroom van prikkels, een korte aandachtspanne en zelfspot verklankt wordt in aansprekende liedjes. 

Yīn Yīn
Erik Bandt (foto boven) is een van de muzikanten die een dubbele dienst draait op Noorderslag. Enkele uren na zijn show met Cocobolo mag hij met het eveneens instrumentale Yīn Yīn afsluiten in de kleine zaal. Die zaal is eigenlijk helemaal niet zo klein en dat valt nog eens extra op wanneer het publiek door de psychedelische funk met Thaise invloeden van het vijftal in een grote kolkende massa verandert. Daar zijn vette ritmes voor nodig en daar zitten drummer Kees Berkers en bassist Remy Scheren - voor de gelegenheid aangevuld met percussionist Jerome Cardynaals - niet om verlegen. Vaak worden die ritmes in een vergelijkbare stijl een soort ondoordringbaar fort, maar mede door het gitaargeluid van Bandt klinkt de muziek van Yīn Yīn opvallend transparant, waardoor het naast dansbaar ook nog eens bijzonder luisterbaar wordt. (Kevin Pasman)

Jana Mila
Vanavond hebben we een Jana Mila en een Yaro Mila en als je per ongeluk bij de verkeerde belandt, is het vast schrikken. De ene maakt keurige Americana en de ander zingt en danst in exotische kleding met dito make-up over technotunes. Daar komen we nog op. ‘Keurige Americana’ doet Jana geen recht, want ze heeft een prachtige stem en mooie songs en het is fijne rustige muziek op de avond mee te beginnen. Het geheime wapen vanavond is Stefan Wolfs – wie kent hem niet? -  die de prima songs spannend maakt door zijn fijne, onconventionele solo’s. (Chris Dekker)

Ploegendienst
Wie van stevige gitaren houdt, komt er op Noorderslag wat bekaaid van af, maar wordt uiteindelijk met Ploegendienst wel op zijn wenken bediend. Nadat het hardcoreviertal enkele jaren geleden de Bovenzaal verraste met een verwoestende set, staat Ploegendienst nu in de beter toegankelijke foyer voor de grote zaal. Het was even stil rond de band, maar inmiddels zijn de batterijen weer opgeladen en dat blijkt ook wel uit de energieke, bij vlagen onvoorspelbare set van de band. Interessant is ook dat Michiel Beffers een relatief clean stemgeluid heeft voor de aan Bad Brains herinnerende muziek van Ploegendienst, maar dat gaat niet ten koste van de beukende agressie die vooral via de vocalen van Ray Fuego en de stevige klappen van drummer Bram Swarte naar buiten komt. Een welkome afwisseling. (Kevin Pasman)

Julia Sabaté
Onze verwachtingen waren hooggespannen voor het optreden van Julia Sabaté. Ze werden volledig ingelost. Vergeleken met de performance op de Muzikantennacht, een klein jaar geleden, was het trio enorm gegroeid. De show was van begin tot eind uitgedokterd, en werd met een overrompelende energie gespeeld. De Nederlands/Spaanse Julia zingt in het Spaans en is zonder meer geïnspireerd door Rosalía, maar heeft toch een heel andere weg gekozen met ontroerende zang de eerste paar minuten van een song, vrijwel steeds overgaand in brede akkoorden, heavy drumbreaks en uitgelaten vocalen, altijd met een onverbiddelijke groove. Binnenkort vind je een interview met het trio in Musicmaker. (Erk Willemsen) 

Collignon
Collignon draagt weliswaar de naam van toetsenist Jori Collignon (C-Mon & Kypski, Skip & Die), maar wat het optreden in een goed gevulde - en onophoudelijk dansende - Binnenzaal zijn glans gaf zat hem minstens net zozeer in de samenwerking met zijn medemuzikanten. In het midden van het podium zit Gino Bombrini achter een soort hybride drumkit waarin drums en percussie bij elkaar komen - een onconventionele set-up die gegarandeerd voor verrassende ritmes zorgt. Aan de rechterkant van het podium staat Yves Lennertz (ex-Yīn Yīn) als een bezetene te spelen. Soms zijn er nauwelijks afzonderlijke noten in zijn partijen te onderscheiden, maar als een dikke laag bovenop Collignons hypnotiserende partijen werkt het uitstekend. Tussen de vele bands die rustig naar climaxen toewerken valt het bij Collignon op dat die climax er eigenlijk altijd is en geen seconde aan kracht verliest. (Kevin Pasman)

Cocobolo
Er staan opvallend veel instrumentale bands op Noorderslag, maar van die bands had Cocobolo misschien nog wel het meest verdiend om later geboekt te worden. Gitarist Erik Bandt omschrijft de muziek van de band in een binnenkort te verschijnen interview als de soundtrack voor een film die niet bestaat, maar het zou misschien nog accurater zijn om het de soundtracks voor meerdere niet-bestaande films te noemen. Cocobolo beweegt zich behendig door spaghettiwestern-achtige sferen, Afrikaans aandoende grooves en muziek die zo op de achtergrond van een caféscene in een Amerikaanse roadmovie past. Er zijn zelfs uitstapjes naar disco-achtige klanken. Des te indrukwekkender is het hoe de band die met zijn drieën neerzet. Bandt heeft veel kleuren op zijn gitaarpalet, drummer Ties Voskamp voelt uitstekend aan wanneer de intensiteit omhoog of juist omlaag moet en bassiste Hilde Luytjes (foto) gaat waanzinnig goed om met de ruimte die ze heeft. Haar melodieuzere lijnen zijn zo vloeiend dat het lijkt alsof ze haar ter plekke aan komen waaien en haar rechterhandtechniek is ronduit fantastisch. Een van de hoogtepunten van het festival. (Kevin Pasman)

Chica Chica
Ook instrumentaal - en ook met Ties Voskamp op drums - is Chica Chica. En hoewel de band rondom bassiste Judith Renkema de potentie heeft om een verglijkbaar publiek aan te spreken als Cocobolo, is het toch van heel andere orde. Renkema liet zich sterk beïnvloeden door cumbia, maar vertaalde dit op het titelloze debuut van de band dat onlangs verscheen naar een sound die mede door het gebruik van drums en elektrische gitaar bijna psychfolkachtig aandoet. Het gitaarwerk van Jeroen Kant is ook een spannend element in Chica Chica, omdat hij zich nog wel eens laat gaan in een wilde solo op de zonnige grooves van de rest van de band. Het optreden krijgt nog extra glans door een gastoptreden van Gino Bombrini, die de drums en percussie op het album inspeelde, maar ook zonder dat weet Chica Chica een interessante instrumentale set neer te zetten. (Kevin Pasman)

Yaro Mila
Groningen hing al vol met posters van deze act, dat schept verwachtingen en die werden waargemaakt! Yaro Mila is een popprinses, maar geen brave. Zeg maar het losgeslagen kind in de koninklijke familie. Vorig jaar speelde ze als een van de vele Pinguin Radio-bands op Eurosonic en zette ze als een explosie van kleur een bruine kroeg op zijn kop, door meer op de bar te staan dansen en zingen, dan op het podium. Yaro deed afgelopen jaar de Popronde, deed dat met een eigen decor en dansers, ze wist haar act te vervolmaken en een plek op Noorderslag is niet meer dan terecht. Van de ene kant is ze een vreemde eend in de bijt: een popprinses tussen de vele indiebands. Van de andere kant zijn er genoeg rauwe kanten en naast een dj/geluidenman, wordt ze begeleid door een vuige gitarist – Nick van Leeven -  die genoeg ruigheid aan de gelikte pop, elektro en synths toevoegt. Yaro weet een geweldige, stomende, energieke show neer te zetten, haar stem is geweldig, haar presence uitbundig, maar ze toont toch ook haar kwetsbaarheid in teksten en aankondigingen. We hebben eigenlijk maar één kritiekpuntje. Vorig jaar in de kroeg was ze totaal niet op haar plek, maar dat maakte de show juist zo verrassend. De kelder van de Oosterpoort paste meer bij haar, maar Yaro Mila moet op een groot podium, met een dikke lichtshow, visuals, dansers en meer. Dat lijkt slechts een kwestie van tijd. (Chris Dekker)

 

Froukje
Froukje is in de laatste jaren uitgegroeid tot een waar popfenomeen en het is daarom ook meer dan terecht dat de grote zaal van de Oosterpoort helemaal vol staat als ze aan haar set begint. Naast een stel goede liedjes die veel meer diepgang hebben dan de gemiddelde nederpopsong heeft de zangeres ook nog eens een fantastische band om zich heen verzameld. Die haalt ze dan ook uit de anonimiteit; vooral gitariste Yvette Terpstra en bassiste Pieteke Dik mogen regelmatig naar voren komen om te laten zien wat ze kunnen. En dat is in beide gevallen erg veel. Terpstra is een uitstekende gitariste die in de solo's van Naar Het Licht en Ik Wil Dansen laat horen over een buitengewoon verfijnd gevoel voor melodie te beschikken, maar ook in haar begeleidende partijen bewijst dat ze precies aanvoelt hoe haar instrument het arrangement het beste in kan kleuren. Drummer Jasper Samsom weet goed het midden te vinden tussen de strakke popproducties van hoe de nummers opgenomen zijn een het beetje extra energie waar het podium om vraagt. (Kevin Pasman)

Kay Slice
Kay Slice geeft les in hoe je als rapper alles uit een live hiphopband haalt. De Rotterdammer van Ghanese afkomst vraagt dan ook veel aandacht voor wat zijn band neerzet - soms in woord, maar meestal gewoon door de muziek zelf. Drummer Samuel Frank en bassiste Marilonah Copra zetten een aantal moddervette funk-, hiphop- en afrobreatgrooves neer die op zichzelf al interessant genoeg zijn om een heel optreden te boeien. Gelukkig is er meer te genieten. Gitarist Eliando Hatumena bijvoorbeeld, die een smaakvolle laag aan de grooves toevoegt, maar af en toe ook een extra fusiontintje aan het geheel toevoegt middels ijzersterke solo's. Tijdens de spokenwordstukken van Slice zelf is het bovendien interessant hoe intuïtief Franks drums reageren op wat Slice voordraagt. Slice verhoogt het afro-fusiongehalte al hij balafon speelt met zijn band. Een optreden dat zowel dansbaar als muzikaal extreem interessant is. (Kevin Pasman)

Roxy Dekker
Roxy Dekker – geen familie – is een TikTok-sensatie, die pas twee nummers uit heeft. Toch staat het ramvol in de foyer van de Oosterpoort, met vooral veel jonge mensen die haar kennen en oudere mensen die geen idee hebben wat er gaande is, maar die op de drukte afgaan. Met een dj en gitarist laat ze zien dat ze een prima performer is en dat er zeker livepodia voor haar zijn. Helemaal onervaren is ze zeker niet, want ze heeft al een aardig verleden, met onder meer een deelname aan het Junior Songfestival. Op TikTok vraagt ze mensen om ideeën of gewoon woorden voor songtitels en daar kwam Anne-Fleur Vakantie uit. Wat afgelopen zomer meteen een zeer grote hit werd en dat bovenaan de hitparades terechtkwam. Daarna volgde Satisfyer – als je niet weet wat dat is, moet je het zelf maar googlen – en ze scoorde eind 2023 wéér een grote hit. Het is niet direct muziek voor de gemiddelde purist van Musicmaker, Oor of 3voor12, maar muziek mag toch soms vooral leuk en voor de jeugd zijn? Missie geslaagd. (Chris Dekker)

SEF
Hij stelt zich gedurende het hele concert kwetsbaar op, met een grote formatie achter zich, zelfs inclusief strijkers. Sef zingt en rapt prachtige teksten, omlijst door briljant gespeelde muziek. Maar wat ons muzikanten het meest raakte was zijn speech, gericht op al die jonge muzikanten in de zaal. Hij vertelt over de ups en downs in zijn carrière en dat hij zich vaak heeft laten haasten, waar hij later spijt van kreeg. Hij besluit met de woorden: 'Het enige tempo dat ertoe doet is jouw tempo!'    
Zie hier het hele optreden: 

Isha
Enkele jaren geleden produceerde Isha nog vooral housemuziek, maar inmiddels is ze gegrepen door het livevirus en zet ze in haar eentje haar producties op het podium op. Dat doet ze met toetsen, samples, een drumpad, maar ook met een basgitaar. En eerlijk is eerlijk: de momenten dat zij haar bas erbij pakt zijn de meest interessante. Dan worden de soulvolle nummers opeens naar grotere hoogten gestuwd door haar swingende partijen en haar doffe, maar toch heel erg vette bassound - volgens haarzelf een gevolg van hoe oud de snaren zijn. Op die momenten hebben de nummers een nadrukkelijk neo-soulgehalte, zonder dat het meteen een throwback naar de jaren negentig wordt. De set voelt aan als een soort mixtape waarin de nummers in elkaar overlopen en het publiek lijkt af en toe ietwat in de war te zijn over wanneer er geaplaudiseerd moet worden. Dat staat de dansvreugde van het publiek echter niet in de weg. (Kevin Pasman)

Higpy
Aan Hiqpy de ondankbare taak om al vroeg op de middag van Noorderslag het kleine podium in de entreehal te openen. Maar dat pakt bijzonder goed uit. Binnen korte tijd is het rond het podium zo druk dat er niet meer langs te komen is en de reacties op de band zijn onverdeeld positief. Wellicht is het nieuwsgierigheid, omdat er nog helemaal niet zoveel muziek van de band te beluisteren is, maar Hiqpy zit gewoon goed in elkaar. De sound - een soort kruising tussen indiepop en bij tijd en wijle grungy gitaren - is fris en buitengewoon creatief, en de band weet hoe het zich moet presenteren. Het hoekige, economische spel van frontvrouw Abir Hamam vormt een prima basis voor het uitgesproken effectgebruik van Victor ter Veld en de opvallend melodieuze baslijnen van Tom Radsma. Als het kwartet professionals uit de muziekbusiness zo enthousiast krijgt, moet het met het publiek ook wel in orde gaan komen. (Kevin Pasman)

Dag 3 - Eurosonic

Pommelien Thijs
De sterke powerpopliedjes die Pommelien Thijs in België een superster maakten - en in Nederland ook langzaamaan, getuige haar inmiddels stijf uitverkochte clubtour in maart en april - hebben in hun geproduceerde vorm al een opvallend stevig, uitbundig karakter, maar hoe stevig haar optredens rocken is eigenlijk best verrassend. Een groot deel van haar set krijgt er een bijna poppunk-achtig karakter van. En dat allemaal zonder afbreuk te doen aan het strak gearrangeerde karakter van de nummers. Thijs heeft ook een uitstekende begeleidingsband mee, met gitariste Charline D'hoore als grootste blikvanger. D'hoore is naast een strakke slaggitariste ook nog eens een begenadigd zangeres. Maar de hele band zorgt ervoor dat Pommelien Thijs een stevige basis heeft die haar aanstekelijke enthousiasme alleen nog maar verder opstuwt.

Nusantara Beat
Iets wat je vaak op Eurosonic Noorderslag ziet is een vrij nieuwe band die vrijwel volledig uit ervaren muzikanten bestaat. Nusantara Beat is zo'n band. Interessant genoeg klinkt de band in geen enkel opzicht als Eut, Jungle By Night of Surf Aid-Kit. Een passender vergelijking zou Altın Gün zijn, maar dan wel met Indonesische folkinvloeden in plaats van Turkse. Een combinatie van traditionele muziek met vette psychedlische grooves dus, die nooit in eindeloos geneuzel verzanden omdat de nummers echt een kop en staart hebben. Zangeres Megan de Klerk is een rasentertainer en dat doet ze in Nusantara Beat nog altijd met verve. Grote ster in de show is echter gitarist Jordi Sanger, die cleane slagpartijen afwisselt met tamelijk extreme fuzzleads. Toetsenist Rouzy Portier neemt zo nu en dan de tweede gitaar ter hand, en dat zijn eigenlijk nog de tofste momenten van de set, met een stuwende twinsolo tegen het einde van de set als apotheose.

 

Hilin
Het is nogal een stuk van WeNutButter naar het centrum, vooral als je verkeerd loopt. We missen daardoor dus de Langedijks/Wageningse Mips, dus die moeten we een andere keer checken: een zeer talentvolle singer-songwriter en organisator. Maar opeens lopen we tegen een bekende aan bij het Pinguin-complex net voor het SiSo-podium. Het is Hilin, die vorig jaar met bassist en drummer op de Musicmaker Stage speelde. ‘Ik speel hier om tien uur solo,’ vertelt ze, dus we hebben nog een kwartier voor een wijntje en om door het pand te lopen om flarden van rappers en bands te zien en te horen.
Zoals we gister al vermelden hebben de singer-songwriters een zware taak in de rumoerige Drie Gezusters en ook nu is er weer een luidruchtige groep aan het tafelen. Maar dan ken je Hilin nog niet. Met een grote grijns zet ze haar keyboard neer, in no time zijn de DI’s aangesloten en zet Hilin haar strot open. Hilin is lekker luid, ze zingt vol enthousiasme haar goede songs met bluesy en jazzy invloeden zijn pakkend en lekker op de late avond. Geen rumoer is te hard voor haar en al snel blijven er meer en meer mensen staan en ze eindigt met een flink publiek. Dan doe je iets goed. Tussen neus en lippen door vertelt Hilin ons nog dat ze binnenkort in Londen, Japan en Amstelveen speelt. Het standaard tourlijstje.

Lov3less
Vorig jaar tijdens ESNS hoorden we over de nieuwe band van Simone van Vugt en het eerste nummer zou al opgepakt zijn door diverse radiozenders. Tussen hotel en Oosterpoort kwamen we haar boekster tegen, dus we vroegen om meer info en niet veel later zaten we met Simone aan de koffie, die haar verhaal vertelde voor een uitgebreid Musicmaker-interview. Die heb je vast gelezen. Precies een jaar na de eerste introductie zien we haar dan eindelijk live en wel in de WeNutButter. Een ‘nieuwe’ ESNS zaal in een sfeervol, houten pand dat een (voormalig?) pindakaasfabriek was. Na afloop kijken de uitgever en de hoofdredacteur elkaar aan: dit is het beste optreden van dit weekeinde tot nog toe en sowieso een van de beste van de laatste tijd. Zo’n optreden waar alles klopt: band, sound, looks, sfeer, publiek, zaal. Waar zullen we beginnen?

WeNutButter is ramvol, de verwachtingen zijn hoog en door het lage podium staat de band bijna tegen het publiek aan. Frontvrouw Simone is trouwens ook af en toe zingend in het publiek te vinden. Achter haar staan drie heren met synths, drums en gitaar. De synth zorgt voor het moderne, dansbare randje, de drums zijn strak, hard en goed en de solo’s heerlijk vuig en af en toe maakt dat het gewoon ‘70s punk/rock. Wat nog meer in het oog springt is de rij ervoor. Simone zingend en dansend in het midden, geflankeerd door Sob Mutiara De Geus op gitaar en zang en Jasja Offermans op bas en zang. Simone zingt waanzinnig en de daar doorheen lopende zang van Sob en Jasja maakt het extra bijzonder. Jasja’s bas klinkt ruig, vuig en goor. Alsof de basgitaar zelf jarenlang zware shag heeft gerookt. Haar lijnen vormen vaak de basis, soms ondersteund door synthbas, en binnen de set gaat het van ingetogen met alleen bas en drums naar een totale explosie van instrumenten, met Simone constant als dansend, stralend middelpunt. Het geluid is zeer goed, de vele bekenden in het enthousiaste publiek lijken de band tot grote hoogtes te stuwen en het allerbelangrijkste: de nummers zijn gewoon sterk en van een zeer hoog niveau. Laat ik afsluiten met waar ik mee begon: alles klopte gewoon. Een optreden van wereldniveau. En nog even een extra compliment voor Sob die haar fuzzpedalen met glitterlaarzen met een hak van pakweg 14cm te lijf ging. Nee, we hebben het niet opgemeten, maar er kon een volwassen kat onderdoor lopen. (Chris Dekker)

Na afloop komen we Stefan Kollee van Oh Hazar tegen, die trots zijn EP laat zien die net binnen is. Daarover lees je meer in de komende Musicmaker.

Karsu
Er zijn weinig mensen die zo'n complete entertainer zijn als Karsu. Ze heeft een geweldige stem, haar nummers zijn uitstekend, maar haar jazzachtergrond weerhoudt haar ervan om alleen de show te stelen. De dankbaarheid naar haar uitstekende begeleidingsband is duidelijk zichtbaar ze zet dan ook graag haar bandleden in de spotlights. Toch is Karsu's optreden geen muzikantenconcert. Daar zijn haar soulgrooves simpelweg te sterk voor, en de kwetsbaarheid van de ingetogener nummers te tastbaar. Gitarist Jessy Hay weet op een indrukwekkende manier funky slagjes te spelen zonder dat het te veel als seventiesnostalgie gaat klinken, terwijl Karsu met bassist Mart Jeninga, drummer Lean Robbemont en percussionist Steven Brezet, een oersolide ritmesectie heeft. Haar krachtige zang - in het Engels, het Turks én het Nederlands - en behendige pianospel is de kers op de taart.

Lance Priester, Coeur en De Mentos Grote Prijs van Nederland
Het is een lang verhaal – iets met regels – maar onder, boven of naast praktisch ieder café in Groningen zit wel een zaaltje verborgen. Daar zou eens een boek over geschreven moeten worden. Vorig jaar ontdekten we dat zelfs het moderne News Café, tussen Vismarkt en de Grote Markt, een flinke benedenzaal heeft, met podium. Dit jaar waren we er weer en wel voor de presentatie van De Mentos Grote Prijs 2024. Dit jaar pakken ze het iets anders aan. 12 acts worden gekozen door de provincies, 15 door muziekprofessionals en 3 bands worden geselecteerd door het publiek middels de app Sounder. Al deze acts gaan een traject in met onder meer video- en geluidsopnames in Wisseloord. Musicmaker is partner, dus reken maar dat we hier nog uitgebreid op terugkomen. Op vrijdag werden de eerste 27 acts al aan ons bekendgemaakt, maar we moeten nog een paar dagen ons mond houden. Houd deze site in de gaten. Zullen we er één verklappen? Julia, die woensdag nog op onze Musicmaker Stage bij Pinguin Radio speelde! Wij waren net zo verrast als zij!


Dit webartikel gaat natuurlijk over de showcases en er was ook muziek bij de Mentos Grote Prijs van Nederland. Wij interviewden hem onlangs al voor het magazine en nu konden we hem live aanschouwen. Lance Priester & Coeur, de winnaar van 2023 speelde een prachtige set ingetogen en dromerige nummers. Zijn strakke band zet een mooie basis neer met synths, drums, bas en gitaar, waarover Lance kan excelleren met zijn vaak kwetsbare zang. Een mooie, rustgevende set om de derde Eurosonic avond mee te beginnen. (Chris Dekker)

Dag 2 - Eurosonic

Na een dynamische eerste conferentiedag in De Oosterpoort openden deze donderdagavond de 18e januari 14 podia in de stad Groningen hun deuren om in totaal 71 Europese acts voor te stellen. 

Don Kapot
Kort voor twaalf uur bereikte deze tweede Eurosonic avond voor mij het hoogtepunt met het optreden van de Brusselse formatie Don Kapot. Het trio schuwt het experiment bepaald niet en toen bij het laatste nummer saxofonist/toetsenist Viktor Perdieus weer een riff op zijn baritonsax inzette, wreef drummer Jakob Warmenbol zuchtend door z'n haar, met een blik van 'gaat-ie dat nou spelen?', om vervolgens weer een intrigerende groove in te zetten, die staat als een huis en retestrak door bassist/gitarist Giotis Damianidis wordt ondersteund. Regelmatig spelen bas en sax unisono riffs, waar de drums omheen razen, de oneven maatsoorten vliegen je om de oren, en de drie dagen elkaar voortdurend uit, met ontiegelijk veel speelplezier. Dáár zijn we voor naar Groningen gekomen! (Erk Willemsen) 

Queen's Pleasure
Op hun onlangs verschenen album 'Shy Barins Get Nowt' laat Queen's Pleasure een interessante ontwikkeling horen en die heeft hun liveset des te sterker gemaakt. De sterk door Britpop beïnvloede garagerock van het Amsterdamse kwartet heeft sinds kort ook nadrukkelijke invloeden uit de meest duistere hoek van de post-punk, waardoor hun set op Eurosonic spannend, onvoorspelbaar en buitengewoon explosief is. Gitarist Teun Putker kan hierdoor wat meer uitpakken met effecten, wat hij zeer intuïtief doet. Jelmer van Os beukt zo genadeloos op zijn snaren dat de gemiddelde punkbassist er verlegen van wordt, maar dat geeft de effectieve hoekige ritmes van drummer Sal Rubinstein alleen maar extra punch. Zo is Queen's Pleasure van een vermakelijke britrockgroep uitgegroeid tot een band met een eigen smoel. En dat is een ontwikkeling die alle lof verdient. (Kevin Pasman)

Hippotraktor
Hippotraktor uit Mechelen heeft een basis waarin alle elementen van de huidige progressieve metal- en postrockscenes in terug te vinden zijn, om daar vervolgens hun eigen draai aan te geven. Die zit hem er onder andere in dat gitaristen Chiaran Verheyden en Sander Rom nagenoeg nooit dezelfde partijen spelen. Rom laat de zware, zeer laag gestemde beukriffs en spookachtige gebroken akkoorden volledig aan Verheyden over, om vervolgens zelf de hogere regionen van het klankspectrum in te kleuren. Soms is dat met een abstracte melodie, soms met enkele efficiënt geplaatste losse noten, soms juist met een partij die meer als een synthesizer klinkt. Interessant is ook hoe drummer Lander De Nyn soms afwijkt van het stampende karakter van de riffs en met triolen op zijn toms een bijna tribale sfeer neerzet. Zanger Stefan de Graef - vorig jaar nog op Eurosonic als zanger/gitarist van Psychonaut - draagt daar ook aan bij met twee toms die hij als extra percussieinstrument gebruikt. (Kevin Pasman)

Lizet Aviva
Vaak speelt ze met band, maar vanavond staat Lizet helemaal solo in het SiSo-gedeelte van De Drie Gezusters. Het is middernacht, het is rumoerig, maar de groep vooraan die luistert krijgt prachtige, dromerige songs voorgeschoteld met veel dynamiek. Lizet maakt bijzondere songs die  van fluisterstil naar explosief gaan. De linkshandige gitarist begeleidt zichzelf op een Fender Jaguar, via veel effecten. Ze brengt daarmee mooie kleuren toe aan haar songs, waardoor ze extra opvalt tussen de ‘standaard’ singer-songwriter met akoestische gitaar. Af en toe loopt ze een beat, waardoor je nog meer een bandgevoel krijgt. Een kleine band dan. Zeker als ze voluit gaat, draait zelfs de meest ongeïnteresseerde bierdrinker achterin zich om: er gebeurt iets bijzonders. Wij dromen mee en het optreden is een mooie afsluiter van de avond. (Chris Dekker)

The Vices
Of het eraan ligt dat ze een thuiswedstrijd spelen of niet, The Vices hebben er zin in, aan het begin van de avond. Ze worden daar ook flink in gesteund door een massaal toegestroomd enthousiast publiek op de Grote Markt voor Eurosonic Air. Dat is ook niet zo verwonderlijk, want hun dwarse indierocksound heeft de laatste jaren flinke sprongen gemaakt en het zelfvertrouwen waarmee de band op het podium staat is dan ook verdiend. Het is bewonderenswaardig hoe frontman Floris van Luijtelaar soms over zijn eigen leadpartijen heen zingt en daar soms dwars tegen zijn eigen melodie in gaat. Jonathan Kruijzenga speelt dan af en toe weer tegen Van Luijtelaars partijen in. Hierdoor ontstaat een interessant gitaartapijt dat complexer is dan de meezingbare liedjes van de band in eerste instantie lijken. Het scheelt ook dat drummer Mathijs Louwsma en bassist Simon Bleeker een oersolide ritmesectie zijn waar de gitaristen op kunnen bouwen. Het aanstekelijke enthousiasme van de band doet de rest. (Kevin Pasman) 


The Vices - Mening II
ESNS is van oudsher bedoeld als showcase- en conferentiefestival voor mensen uit de muziekwereld. Natuurlijk kan de liefhebber ook kaarten kopen, maar bij de meeste grotere zalen krijgen de professionals voorrang als er een rij staat. Er zijn ook plekken waar iedereen – dus ook zonder ESNS-polsbandje – naar binnen mag, maar in de meeste gevallen is het leven deze dagen in Groningen iets makkelijker als je bijvoorbeeld een pers-polsbandje hebt, zoals wij. De stad wordt overspoeld door de mensen uit de Europese muziekwereld en dat kan wat overlast geven (We gedragen ons keurig hoor. Echt!). Om dit leed wat te verzachten nodigt ESNS elk jaar enkele grote acts die op de Grote Markt in een enorme tent spelen. Dit jaar zijn dat bijvoorbeeld Roxeanne Hazes (zaterdag) en The Vices die we donderdag zagen. The Vices is een Groningse band, dus het viertal speelt een thuiswedstrijd. Dit is niet de eerste keer dat we de band zagen, maar wat zijn ze enorm goed geworden. Zonder indrukwekkende visuals speelt de band  - om maar eens een cliché te gebruiken – de tent plat. Ik durf te zeggen dat ze aan de top staan van Nederlandse livebands. De absolute top. De band staat strak in pak, waarbij zanger/gitarist Floris van Luijtelaar als enige een zwart overhemd aan heeft, terwijl de rest een witte draagt. Kleine details die het mooi maken. De band is enorm energiek, Floris raast over het podium en de band knalt de ene na de andere, op Britse leest geschoeide rocker het publiek in. En stuk voor stuk zijn het goede songs. Ook het blokje prachtige ballads wordt goed ontvangen en tussen neus en lippen door meldt de zanger dat de Nederlandse clubtour dan misschien wel uitverkocht is, maar dat er nog wat kaarten te koop zijn voor hun Amerikaanse optredens. Wie chartert er een vliegtuig? Ik ga mee! (Chris Dekker)

Aloyse
Vorig jaar zagen we haar met band op ESNS en dit keer staat ze alleen, met haar akoestische gitaar op het SiSo-podium van Pinguin. Halverwege de set vertelt ze dat ze dit jaar meer solo wil optreden en wat is er dan mooier dan op ESNS te starten? De zaal in De Drie Gezusters is wat rumoerig – er wordt ook gewoon gegeten – maar er staat al snel een groep liefhebbers rondom Aloyse. Zeer knap, want als je dit publiek - laat op de avond - weet te overtuigen, weet je ieder publiek te overtuigen. Ze speelt haar akoestische gitaar door een gitaarversterker, waardoor haar sound net even anders is en opvalt. Met haar prachtige stem gaat ze van heel klein naar groot en haar songs zitten knap in elkaar. Ze is niet je typische singer-songwriter en de dynamische bandsongs blijven goed overeind in deze eenmanssetting.

Hans Grondel
Ook Hans Grondel was aanwezig op het SiSo-podium. Ooit verkocht hij zijn bar om een muziekloopbaan na te jagen en hij kreeg goede kritieken bij de GPvNL, hij behaalde de halve finale in een Britse singer-songwriterwedstrijd en dit jaar komt zijn debuut-album uit. Grondel maakt degelijke popsongs, met een vleugje Americana. Een typische singer-songwroter met een fijne stem en goede songs.

Bona Fide Mistakes
Het Haagse Bona Fide Mistakes valt op tussen de grote dosis stevige gitaarbands en popzangeressen op de Pinguinpodia. Het trio brengt een lekker rammelende set nummers dat ergens tussen folk, pop en rock inghangt. Met een lekker ouderwets geluid, goeie songs, warme zang, mooie baslijnen en droge drums bewijzen ze dat een ouderwetse wind een frisse wind kan zijn.

Dag 1: Eurosonic en Pinguin Radio Showcases

Musicmaker Stage
Julia - Alternatieve soul?
Naduah - De liefde bedrijven met een glimlach
Five Dollar Shake - Bluesrock op orkaankracht
Löna - Donker en dansbaar
Minor Citizen - Overtuigende stoner en grunge

In de Drie Gezusters en de panden er omheen – alles is met elkaar in verbinding – spelen 229 bands, deze drie dagen tijdens Eurosonic. En dat allemaal onder de auspiciën van Pinguin Radio die de vele podia in het doolhof/pand heeft neergezet, waaronder voor de tweede keer: Musicmaker. Acts konden zich de afgelopen maanden bij ons aanmelden en er werd massaal gereageerd. Uit de vele tientallen inschrijvingen koos de redactie vijf acts die op woensdag 17 januari op het knusse podium van De Drie Gezusters konden spelen. Natuurlijk stonden we achter onze keuze, maar we hadden geen idee dat het zo goed zou zijn.

Het gaat maar door in De Drie Gezusters en als wij binnenkomen speelt Pulse uit Groningen. De band komt later nog even terug om stickers uit te delen, want dat waren ze door alle adrenaline door de aderen vergeten. Pulse warmt de tent goed op met zeer energieke rock dat – op een goede manier – alle kanten opgaat, met twee zangers, Nederlandstalige en Engelse teksten: een ruwe diamant, de echte vorm lijkt nog een beetje gezocht te worden. waarbij we hopen dat de polijstmachine niet te veel van de scherpe randjes verwijdert.

MUSICMAKER STAGE
tekst Chris Dekker - foto's Pieter Sitsen 

Julía
‘Hoe zou je mijn stijl omschrijven?’, vroeg Julia ons na haar showcase. Mijn antwoord was dat er een verslag op de website van Musicmaker zou komen, dus ze zou het later lezen. Dat geeft wel een beetje druk. De Vlaamse zangeres en producer studeert in Tilburg en heeft een Vlaamse drummer mee en twee Hollanders op gitaar en bas. Julia heeft een prachtige stem, een heerlijke uitstraling en haar zanglijnen en raps zijn van hoge kwaliteit. De nummers bevatten elementen van soul, bevatten raps, maar ook een randje indie, rock, oldskool disco en pop waardoor het nooit te glad wordt. De sound klopt helemaal. De drummer is vaak spaarzaam, maar wat hij doet is technisch heerlijk. Qua gitaar horen we fijne, cleane licks, die de nummers iedere keer weer mooi aanvullen. ‘Ik twijfelde of ik een tweede bas mee zou nemen,’ vertelt de bassist ons achteraf en we zijn blij dat hij dat deed. De bas is duidelijk de drijvende kracht achter de songs. Soms heerlijk dik en warm – flatwounds op een P – bij de wat meer ingetogen songs, maar het knalt als de vijfsnarige StingRay wordt omgehangen. De sound van de hele band staat iedere keer. Het hart en de ziel van de band blijft de vrolijke Julia zelf. En de stijl. Indie-soul? Alternative nu-soul? Mogen we er nog een paar nachtjes over slapen, Julia?


Naduah
Met haar grote grijns, dito rode trainingspak en een enorme bos krullen is Naduah iemand waar je niet omheen kan. Ze heeft een uitstraling waar een beetje geigerteller van in het rood slaat. Ze staat alleen op het podium en bedient zelf haar backingtracks en dat gaat allemaal lekker relaxt, zonder stress, met een zeer fijne zangstem en altijd met die lach. Als bonus laat haar laptop video’s en afbeeldingen zien. Wie is Nadua? Wat is Naduah? Een urbanzangeres? Een volkszangeres? Een rapper? Allemaal eigenlijk.  Nadua zingt veel over de liefde. En dan vooral over het uitvoeren daarvan. Soms is dat met haar ex, (‘alles komt er bij, liefde en haat en de pijn’), soms op de achterbank van een Jaguar, soms heeft ze meteen spijt en soms gaat ze alleen met je mee voor je bed en dan kan je de liefde bedrijven wel vergeten. Naduah heeft heerlijke teksten, met leuke slimme vondsten over het leven van een jonge meid, dagelijkse problemen. Een vriend deelt stickers uit, plaktatoeages worden aan het publiek uitgedeeld en er is een natte doek aanwezig om ze meteen op te brengen en met haar show wint Naduah snel veel fans. Een show die alleen maar glimlachen veroorzaakt.

Five Dollar Shake
Een week na ESNS lanceert bluesrockband Five Dollar Shake een releaseshow voor het debuutalbum en dat doen ze met achtergrondzangers en blazers. Vandaag is het dus een beetje try-out, maar in de pure vorm, zonder toeters en bellen, maar geloof ons: zo blaast de band iedereen ook weg. Het Musicmaker-podium is compact – een understatement – maar de vijf dames en heren van de band proppen zich er op. Jelmer de Haas zorgt voor een steady beat, Bas van der Starre voegt soms mooie dekentjes toe met zijn Hammond, maar de band geeft hem voldoende ruimte om regelmatig te laten zien wat hij kan. De meestal heerlijk en gruizig oversturende bas van Marja Silvertant – ondanks haar naam met een gouden bas en gouden jurkje, alvast een voorschot nemend op wat het nieuwe album straks gaat worden – drijft de hele boel en gitarist Anne Kruiter speelt heerlijke, vaak onvoorspelbaare riffs, licks en solo’s. En dat doet hij niet alleen op het podium, maar ook op bovenop de bar van De Drie Gezusters. Alsof Groningen niet genoeg gelezen heeft onder aardbevingen wordt het nu ook getroffen door een orkaan. Inmiddels zijn we qua stormen bij de letter L uitgekomen. Lucinda Legaspi heet ze, de zangeres geeft zich compleet en zingt, schreeuwt en danst vol enthousiasme. Groningen is na één nummer om. Five Dollar Shake timmert al lang hard aan de weg en het debuutalbum zal de band nog verder brengen.

Löna
Sommige dingen moet je gewoon zien en horen, in plaats van opschrijven. Maar we doen ons best! Soms is er een drummer bij, maar op ESNS staat de eeneiige tweeling Madelon en Danielle Bruinhof op het podium. Zussen of broers klinken altijd goed samen, zeker als je gezegend bent met zulke mooie stemmen en vibrato’s als deze zussen. Het duo maakt donkere, duistere muziek. Het zijn prachtige songs, van hoge kwaliteit die perfect aangekleed zijn. Madelon zingt, vaak met effecten, en triggert diverse samples, terwijl Danielle naast zang ook diverse synths bedient en heerlijke, puntige, aparte en spaarzame riffs uit haar mooie D’Angelico gitaar haalt. De zelf meegebrachte lichtshow geeft iets extra’s en laat zien dat er tot in de details is nagedacht over alles. De dynamiek is hoog. Het gaat van klein, duister en spaarzaam, naar heftig en, maar het kan ook even ontaarden in dansbare pop, inclusief autotune-effect. Een eigen versie van Heart-Shaped Box is prachtig en past goed binnen de set. Duistere pop of niet: Madelon springt aan het eind dansend in het publiek en krijgt de omstanders mee.

Minor Citizen
En wat een afsluiter is Minor Citizen. De band is een oude bekende van Musicmaker, want het powertrio kwam al voorbij bij onze Popronde-interviews en de band heeft de basis in de Q-Factory, net als onze redactie. We wisten al dat Minor Citizen het op plaat kan: ze namen zeer goede en goed klinkende nummers op met Mario Goossens van Triggerfinger. We wisten ook dat de livevideo’s overtuigden, maar wow: deze band moet je live zien. Een zeer goede sound en sterke nummers zijn de basis, zonder dat kom je er niet, maar deze band is weer zo’n klassiek geval dat 1+1+1 lang niet altijd drie is. Drummer Hessel ramt alles smaakvol en goed vol, bassist Tisha Smit speelt heerlijk en enthousiast, ze zorgt ervoor dat er nergens gaten vallen en de achtergrondzang zorgt ervoor dat alles net even frisser en sterker klinkt. En dan heb je gitarist en zanger Thomas Curvers. Thomas is een waanzinnige zanger met een uitstraling waar je niet omheen kan. Al zingend  - wat een stem! – valt hij zijn gitaar en zijn vele pedalen aan en na een half uur kan je alleen maar denken: wat is hier gebeurd. Minor Citizen overtuigt met een set dat tussen grunge en stoner inhangt, vol goede songs. De band overtuigde al tijdens de Popronde en er is maar één weg en die is omhoog.