Splinter - herrezen uit de as van Death Alley, Birth Of Joy en Vanderbuyst

Lean & mean

Muzieknieuws 09-12-2021 11:12

Birth Of Death was de even toepasselijke als sinistere naam van de gezamenlijke afscheidstour van Birth Of Joy en Death Alley in 2019, die eindigde in een uitverkocht Paradiso. Beide rockbands hadden hun sporen ruimschoots verdiend in binnen- en buitenland en gooiden hun handdoeken met trots en tevredenheid in de ring. Maar waar deuren sluiten, gaan er ook nieuwe deuren open. Nog geen week na de afscheidstour begonnen Douwe en zijn oude bandmaat en gitarist Sander Bus te werken aan demo’s voor een nieuw project. 

‘De eerste ideeën en riffs ontstonden met akoestische gitaar op de bank’, herinnert Douwe zich. ‘We waren bewust op zoek naar een nieuwe muzikale richting. Death Alley kon behoorlijk zwaar en donker zijn en de nummers waren vaak uitgesponnen. Dat is cool, maar na jaren die muziek gemaakt te hebben, kwam er bij ons toch een soort van tegenreactie los. We wilden juist iets lichtvoetigers, de nummers minder complex en korter. Het hoeft niet altijd moeilijk; soms is de makkelijke oplossing gewoon het goede antwoord. Dat je als luisteraar binnen tien seconden weet wat het nummer gaat inhouden en je er vol voor kunt gaan. Plezier en dansbaarheid waren belangrijke factoren voor ons. We wilden de energie van punk. Dat zit ’m niet zozeer in het nabootsen van een bepaalde sound, het is meer de attitude die we najagen.’

Punk en vrijheid
Als drummer werd Barry van Esbroek aan de formatie toegevoegd, die deel uitmaakte van de in 2015 gestopte hardrockband Vanderbuyst. Hij en Sander zijn buren van elkaar in Den Haag. ‘Barry, Sander en ik kennen elkaar al zo lang’, zegt Douwe. ‘Toen we met z’n drieën de demo’s in het repetitiehok gingen uitwerken, voelde dat meteen vertrouwd en goed. Toch misten we nog wat en besloten om Gertjan Gutman uit te nodigen om eens mee te jammen. Tijdens de Birth Of Death-tour zagen we elkaar bijna op dagelijkse basis en de klik was er. Een Hammond drukt natuurlijk een stempel op je sound; je slaat direct een duidelijke richting in. Maar vanaf dat eerste nummer dat Gertjan meespeelde, was het: waar wás je al die tijd?!’

‘Ik luister al m’n hele leven naar punk. Vooral naar acts die “punk” waren voordat het een afgebakend genre was, zoals The Stooges, New York Dolls en Sex Pistols. Ik kan nog zoveel naar metal en prog luisteren als ik wil, maar wanneer ik díé bands hoor, voel ik weer dezelfde opwinding als toen ik veertien jaar was. Toch willen we als band niet te veel vasthouden aan een vooropgezet plan. Na de eerste paar nummers dachten we een duidelijke koers te hebben, maar met nummers als Plastic Rose en Take No More, die veel rustiger zijn, knalden we daar weer vanaf. Ballad-achtige nummers: waarom ook niet? Take No More is alleen bas en zang. Juist die vrijheid is inspirerend.’



Happy accident
Het debuutalbum Filthy Pleasures staat als een huis, toch is het ergens ook een ‘happy accident’. ‘We hadden in de oefenruimte zo’n acht nummers uitgewerkt’, legt Douwe uit. ‘Twee daarvan waren echt af en het plan was om die op een single uit te brengen. We boekten een weekend in de Amsterdam Recording Company, een superfijne studio met ontzettend veel toffe gear die de drie eigenaren over de jaren hebben verzameld. De hele band logeerde in mijn Amsterdamse mini-appartement.'

'De ongedwongen sfeer die in de ARC hangt, had ook invloed op de band. Na twee takes stonden de twee nummers die we voor ogen hadden er al op. We dachten: we zijn er nu toch, laten we gewoon doorgaan. Niet te veel nadenken, gewoon doen. In elk nummer zit wel een foutje of iets dat iets anders werd dan we van tevoren hadden bedacht. Maar we hebben gewoon de vrijheid genomen om dat soort onverwachte dingen erin te laten. Dat houdt de sfeer lekker ontspannen en de muziek spontaan - toch wel wat rock & roll moet zijn. Zo gingen we de studio in voor een single, maar kwamen we eruit met ons debuutalbum.’

‘Ik vind het ook tof hoe dingen bij deze band gaan: de weg van idee naar uitvoer is heel kort, dat hoeft niet over twintig schijven te gaan. Dat geldt voor zo’n opnameproces, maar ook voor songwriting of het artwork. Er ligt geen kader waar we binnen moeten blijven. Gewoon gaan, en als het een slecht idee blijkt, dan merk je dat vanzelf wel.’

Het hele interview met Splinter lezen en nog heel veel andere interessante artikelen voor muzikanten doorspitten? Bestel Musicmaker #486, januari/februari 2022 (tot 3/2/22) zonder verzendkosten én zonder verplichtingen) hier!